II "Przemyślenia, nieobecność i szok?"

"Brak roz­mo­wy tworzy do­mysły. Do­mysły tworzą fałszy­we ob­ra­zy- fałszywą rzeczy­wis­tość. Brak roz­mo­wy pot­ra­fi niszczyć życie."

Po pamiętnej nocy, w której myślałem, płakałem i wymyślałem sobie co by  było gdyby, doszedłem do wielu wniosków. Obrazy posiniaczonego Horan'a stawały mi przed oczami wielokrotnie, to było straszne. Nie dawało mi to spokoju. W pewnym momencie miałem ochotę wstać, wyjść z domu dorwać mojego szefa i wszystko z niego wyciągnąć. Przecież to on musiał za tym wszystkim stać..

"Dob­ry sa­mobójca to ta­ki, który nie po­zos­ta­wiał domysłów."

Przecież to z jego gabinetu wybiegł zapłakany Niall z nadgarstkami zaczerwienionymi od szarpania. Nie mam wątpliwości co do tego,że to on zrobił, raczej sam sobie blondyn tego nie odstawił- prawda? Zdarzenie miało miejsce w czwartek. W piątek, sobotę i niedziele piekarnia była zamknięta co nigdy się nie zdarza. No właśnie- a to nie pozostawiało mi żadnych wątpliwości co do tego kto zranił Niall'era.

Przez cały ten weekend siedziałem w domu. Raz próbowałem się z kontaktować z Irlandczykiem, jednak ten nie odbierał. W głowie ciągle miałem najgorsze scenariusze. Mało jadłem i piłem, w sumie nie miałem na nic ochoty, nawet pracy nie miałem. Udało mi się ominąć spotkanie z mamą co wytłumaczyłem przeziębieniem. Chociaż faktycznie wydawałem się nieobecny. 3 dni spędziłem na drobnych rysunkach, to od zawsze była moja pasja. A teraz po prostu przelewałem swoje uczucia na papier. Wieczory spędzałem gapiąc się bezczynnie w sufit, walcząc z bezsennością. Idealnie dużo czasu na myślenie...

"Dziw­ne to uczucie
budzić się z mok­ry­mi powiekami
pus­tką w głowie
i masą domysłów"

W poniedziałek na powrót została otwarta nasza piekarnia, z jedną małą zmianą- nie było Niall'a. Co okropnie mnie zasmuciło i dało impuls do ponownego myśleni- coś musiało sie stać. Coś na pewno się stało! ale co?! Czy Niall...czy on..Nie to nie prawda!- Czym prędzej musiałem się dowiedzieć o co chodzi. Przerwałem swoją prace, otarłem dłonie o fartuch pozostawiając na nim mąkę i skierowałem się do drzwi gabinetu. Stanąłem przed nimi i już chciałem zapukać gdy usłyszałem podniesiony głos Zayn'a - ..nie obchodzi mnie to!...I tak będziesz ...nawet o tym nie myśl..Ty i ja zrozumiałeś? Dziś ! ..Tak jak ostatnio..- ledwo dosłyszalne słowa były bardzo dziwne, mówił to tak, jakby komuś groził. Nie wiedząc dlaczego dziwnie skojarzyło mi się to z Niall'em jednak postanowiłem dowiedzieć się co sie z nim stało od Malik'a.
-Proszę- usłyszałem głos, kiedy zapukałem do drzwi- Coś sie stało, panie Styles?
-Tak, to znaczy..nie..-plątał mi sie język
-Więc w czym problem ?- zapytał zniecierpliwiony
-Co się stało z Niall'em? Dlaczego go nie ma?
-ee..Niall? Niall jest chory ma tydzień zwolnienia, niedługo wróci. Ale spokojnie i tak kończymy dziś wcześniej, tak koło 14 możesz iść, nie będziemy tu siedzieć do 17 czy 18, dobrze?- odparł
-..dobrze, dziękuje- odpowiedziałem i wyszedłem z gabinetu, wracając do pieczenia bułek.

"Do­mysły mają niesa­mowi­cie roz­wi­nięty zak­res widzenia."

Do końca zmiany, nie widziałem się z mulatem. Obrabiałem jednocześnie za piekarza i przy kasie przyjmując zamówienia klientów. Kiedy tylko ludzie wychodzili ja znów stawałem sie nieobecny i zamyślony. Zwolnienie lekarskie Niall'era coś mi tu bardzo nie odpowiadało. Niby dlaczego, zniknął akurat po tym jak posiniaczony i podrapany wybiegł stąd w czwartek? Dlaczego go teraz nie ma? Dlaczego ta jego choroba tak mi tu nie pasuje. Niestety nie mogłem nic zrobić, tylko czekać.

Sprzedałem ostatnie gorące bułki, przekluczyłem kasetkę z pieniędzmi. Brudny fartuch wrzuciłem do kosza wywożonego do pralni. Przez swoje myślenie ledwo kontaktowałem z rzeczywistością. Jednak tym razem bardziej uważałem na ulicy, nie chcąc jeszcze zginąć pod kołami samochodu. Powolnym krokiem dotarłem do domu. Wszedłem do środka i od razu skierowałem sie do kuchni, chciałem zrobić sobie obiad. Stanąłem przy lodówce i myślałem co mogę zrobić. W pewnej chwili wkurzyłem się na siebie samego. Jeden chłopak- jeden piękny idealny blondynek zmienia moje zachowanie całkowicie co do cholery...- zrezygnowany odgrzałem sobie w mikrofali gotowanie danie. Razem z talerzem udałem się do salonu, gdzie do późnego popołudnia zaległem na kanapie. Przypomniałem sobie o obiecanym telefonie do mojej mamy. Wsunąłem ręke do tylnej kieszeni spodni, jednak nie znalazłem urządzenia. Szybko wstałem i sprawdziłem czy nie wysunął mi się na sofe, jednak ani tam ani w kuchni ani w kurtce go nie znalazłem - niech to szlag musiałem zostawić go na zapleczu piekarni- Założyłem białe conversy, zarzuciłem na ramiona bluzę, chwyciłem klucze od lokalu i szybkim krokiem przemierzałem uliczki by dotrzeć do pracy.

Otworzyłem górny zamek .Wsunąłem srebrny kluczyk w dolny zamek- otwarte, czyżby Zayn zapomniał zamknąć wszystkich zamków? Zdziwiony tym wszedłem do środka. Mój wzrok od razu skierował się na drzwi Malika. Cienka wiązka światła odbijała sie przy szparze łączącej podłogę z drzwiami. Stwierdziłem, że kierownik jak zwykle podpisuje jakieś papiery i robi porządki, nie chciałem mu przerywać dlatego od razu udałem się na zaplecze, w którym w pewnym momencie dało się usłyszeć bolesny jęk. Moje ciśnienie podskoczyło, serce momentalnie przyspieszyło, źrenice powiększyły się- gdy otworzyłem pomieszczenie. Widok który tam zobaczyłem na zawsze pozostanie w mojej pamięci..