EPILOG

"Zbliżyli się do szczęścia tak nieo­cze­kiwa­nie, jak gdy­by zas­koczy­li mo­tyla w zi­mowej puszczy."

W niedzielny poranek obudził mnie cichy dźwięk wibracji w telefonie. Jak najszybciej złapałem komórkę w dłoń i odblokowałem ekran, który swoim blaskiem poraził mnie w oczy. Kliknąłem w ikonkę wiadomości i odczytałem ją szybko.

od: mama

 Niall, wybacz za pobudkę, ale potrzebujemy cię na dole. xxx

Spojrzałem na godzinę, dochodziło wpół do dziewiątej, nie najgorzej mogłem im to wybaczyć, bo w ostatnich dniach wstawałem dużo wcześniej.

Najciszej jak potrafiłem wyślizgnąłem się z ciepłej pościeli, zostawiając w łóżku wciąż śpiącego Harry'ego i tak by go nie obudzić wszedłem do łazienki z czystymi ubraniami, gdzie jak najszybciej się ubrałem i wykonałem poranną toaletę.

Dziesięć minut po wiadomości od mamy, stawiłem się w kuchni, w której moi rodzice siedzieli przy jadalnym stole i oczekiwali mnie z dosyć poważnym wyrazem twarzy.
-dzień dobry- odezwałem się spokojnie, siadając na przeciwko taty i mamy
-hej
-stało się coś?- zapytałem nieco przerażony
-chcieliśmy z tobą porozmawiać- odezwał się mój tata
-a...um, o czym?
-mamy dla ciebie niespodziankę
-jaką?
-to tak jakby, um, za tydzień gwiazdka i to prezent świąteczny od nas- powiedział tata podsuwając mi niewielką białą kopertę podpisaną moim nazwiskiem- śmiało, otwórz- dopowiedział, a ja niepewnie chwyciłem papier w dłoń, delikatnie rozerwałem zaklejony pasek, a na stół wyleciała w tym momencie karteczka i komplet kluczy do mieszkania. Moje oczy momentalnie się rozszerzyły, puls mi przyspieszył. Bez zastanowienia odczytałem karteczkę, na której drobnymi literkami zapisany był jakiś adres.
-podoba ci się?- szepnęła mama po krótkiej chwili przerwy
-ja..wy...-nie umiałem złożyć poprawnego zdania dlatego wstałem i przytuliłem rodziców-dziękuje
-nie ma za co Niall- uśmiechnął się Bobby
-myślę,że ci się przyda- Maura uśmiechnęła się zadziornie
-udam, że tego nie widziałem- zaśmiałem się- dziękuje bardzo jeszcze raz! Jesteście kochani!
-mieszkanie jest gotowe, do zamieszkania- dodał ojciec
-jezu, to jeszcze lepiej!
-dobrze to wykorzystaj- znów zaśmiała się matka
-nie wiem jak się wam za to odwdzięczę
-po prostu zrób co serce ci radzi i bądź szczęśliwy- tajemniczy wzrok i głos ogarnął moją rodzicielkę, a w jej oczach zaiskrzyły się dwie radosne iskierki
-kocham was!- krzyknąłem i w podskokach opuściłem kuchnię. Gdy wbiegałem po schodach słyszałem jeszcze krótką wymianę zdań między rodzicami
-nie wierzę?
-cóż, taka 'nagła zmiana' nie uważasz?
-miłość zmienia wszystko- szepnęła moja matka, a ja stanąłem jak wyryty- jaka miłość?-zapytałem sam siebie w myślach, ale potem szybko wróciłem do sypialni.

 "Zmiany zachodzą tylko wtedy, gdy idziemy pod prąd, 

kiedy robimy coś całkowicie wbrew wszystkiemu, do czego przywykliśmy."

-mam nadzieję,że jest pan pewien swojej decyzji, panie Horan

-jak jeszcze nigdy w życiu

-mam też nadzieję, że jest pan pewien na co pan się zdecydował i jak wielka odpowiedzialność na pana spada, prawda?

-oczywiście, jestem świadomy wszystkiego co może się wydarzyć, choć życie to jedna wielka niewiadoma i nie można się niczego spodziewać i przewidywać, wie pan?

-tak... więc naprawdę mam nadzieję, że pan sobie poradzi

-pierwsze lody już przełamałem, a to chyba najważniejsze

-tak, właściwie tak

- wie pan, po prostu nauczyłem się ostatnio, że nie można za wiele sobie wyobrażać, bo życie tak zrobi to co chce i zaskoczy nas zupełnie czymś innym niż chcieliśmy- ordynator zamyślił się na chwilę

-podpisz tu proszę ostatni papier i jesteś wolny

-bardzo proszę

-a ja bardzo dziękuje- uśmiechnąłem się podając mężczyźnie ręke- cieszę się, że wszystko dobrze się kończy i nie było żadnych większych komplikacji

-trzymam kciuki za ciebie i Harry'ego- uśmiechnął się delikatnie

-nie dziękuje, nie zapeszam- zaśmiałem się

-do widzenia

-do widzenia Niall, szczęścia

-Harry?- wparowałem do jego pokoju tak szybko jak się dało. Zauważyłem, że chłopak był jeszcze w łazience, dlatego czym prędzej rzuciłem się do jego szafy z dwoma torbami i zapakowałem jego ubrania, wrzucają do torby wszystko po kolei włącznie z jego drobiazgami z szafki nocnej. Udało mi się zapiąć obie walizki i ustawić je przy drzwiach pokoju w chwili w której chłopak opuścił łazienkę.

-Niall?- odezwał się zdzwiony

-daj mi to proszę natychmiast wszystkie swoje rzeczy z łazienki, ale wszystkie

-ale po co?

-potem ci wyjaśnię, szybko, włóż je do którejś torby

-ale Niall, co tu się dzieje? Dlaczego tu są moje ubrania?

-Shhhhh...po prostu się spakuj do końca- odezwałem się nie patrząc w jego oczy by przypadkiem nie wygadać mu całej niespodzianki przed dotarciem na miejsce- gotowy?

-tak...ale nadal nie wiem po co to wszystko?

-chodź..- pociągnąłem go za ramię 

Stanęliśmy przed niedużym domkiem z ogródkiem w jednej ze spokojniejszych dzielnic  na obrzeżach Londynu. Zatrzymałem samochód na podjeździe przed garażem i wyłączyłem silnik. Delikatnie uśmiechnąłem się i obróciłem w stronę Styles'a, który wciąż pozostawał milczący i zdziwiony. Wysiadłem z samochodu i wyciągnąłem walizki chłopaka z bagażnika, a chwilę później stanąłem przy drzwiczkach od samochodu i machnąłem dłonią by wyszedł, a następnie ruszyłem w kierunku dużych drewnianych drzwi wejściowych. Prędko od kluczyłem wszystkie zamki i weszliśmy do środka, gdzie najpierw rozebraliśmy się, a potem złapałem loczka za dłoń i zostawiając jego torby w korytarzu pociągnąłem go do salonu.

Zielone tęczówki chłopaka błyszczały niesamowitą zielenią , gdy rozglądał się po migoczącym wieloma lampkami, salonie przyozdobionym olbrzymią żywą choinką.

-Niall..-szepnął Harry

-podoba ci się?- zapytałem lustrując jego twarz

-jest...pięknie- szepnął a jego zarumienione policzki przyozdobiły łzy

-ej..nie płacz- otarłem kciukiem jedną z łez

-..

-od teraz będziemy tu razem mieszkać..-szepnąłem nie zrywając kontaktu wzrokowego

-al...

-ciii...dziś wigilia, to...um.. to mój prezent gwiazdkowy- dodałem- zabrałem cię z ośrodka pod swoją opiekę

-ale Niall...ten dom musiał kosztować fortunę !

-dostałem go od rodziców na gwiazdkę..- odpowiedziałem

-ja..em..nie wiem co powiedzieć- jęknął cicho

-po prostu zacznijmy wszystko od nowa, niech wszystko będzie lepsze- uśmiechnąłem się, a Styles przytulił się do mnie.

-jemioła- szepnął tak cicho,że miałem wrażenie iż słyszę własne  myśli. 

Nie wiem kto zaczął, ani jak to się stało ale moment później moje wargi zetknęły się z malinowymi ustami Harry'ego w delikatnym pocałunku, który pogłębiał się z każdą chwilą. Długie oczekiwanie, namiętność, obawa, niepewność i magiczne uczucie zlały się w jedno, w każdym najdrobniejszym szczególe.

Gdy zabrakło nam powietrza nasze usta rozłączyły się, a nasze czoła oparły się jedno o drugie. Nasze zaczerwienione policzki mocno paliły, a nasze ciała wytworzyły jakieś magiczne promieniowanie wokół naszych postaci. Cicho zaśmiałem się i ucałowałem chłopaka w nos.

*  *  *

 

-po prostu nie wierzę,że minął rok..- odezwałem się do swojego narzeczonego

-tak..- odpowiedział zamyślony, a ja jeszcze bardziej splątałem swoje nogi z jego i wtuliłem się w jego klatkę piersiową poprawiając puszysty koc na naszych ciałach.

-równy rok... to kolejna wigilia..nasze drugie święta, koniczynko- zaśmiał się składając pocałunek na moich włosach- dziękuje Ci za wszystko..bez ciebie..nie wiem co bym zrobił..-znów się zamyślił

-tak..-odparłem bawiąc się naszymi splecionymi dłońmi- bez ciebie też bym się nie zmienił...

-kocham cię Harry- szepnąłem całując jego nadgarstek, gdzie stare blizny prawie całkowicie zniknęły

-jesteś najlepszym co mnie w życiu spotkało- powiedział patrząc prosto w moje oczy, a potem przyciągnął mnie do delikatnego pocałunku. Czułem smak pierniczków i czekolady, którą niedawno piliśmy, uśmiechnąłem się, głaszcząc dłonią jego policzek.

"Nieo­cze­kiwa­ne zmiany nie są łat­we - są wręcz trud­ne, 

wy­magające od nas poświęce­nia i zaan­gażowa­nia. 

Jed­nak cza­sem są je­dynym co nam zos­tało by na­dać wreszcie kształtu i ko­loru nasze­mu życiu. "

 Wygranie z bulimią, anoreksją i zaburzeniami psychiki nie jest łatwą sprawą, ale gdy znajdzie się osoba, która będzie na tyle wytrwała, cierpliwa i wyrozumiała, wszystko jest możliwe. Przyjaźń i głębokie uczucie, które rozwinęło się między dwójką chłopców, jedynie wzmocniło powrót do zdrowia Harry'ego. A Niall stał się przykładem człowieka, którego ze świecą teraz szukać, który stał się przykładem osoby, która wiele jest w stanie poświęcić. Trzeba umieć docenić takich ludzi.

Niestety, ale z chorobą, która ma związek z psychiką, nigdy nie jesteśmy w stanie wygrać tak, by pozbyć się jej na zawsze. Można pozbyć się przyczyn, zminimalizować postęp i rozwój, ale gdzieś tam na samiutkim dnie już na zawsze pozostanie drobne zakodowanie w postaci jakiejś niezgodności. Ale gdy ma się przy sobie kogoś, kto cie wspiera i jest z tobą, można przezwyciężyć wszystko.

A co dalej z Harry'm i Niall'em? To już wasza własna wyobraźnia i intuicja. W mojej historii ich związek jest dla nich najlepszym co im się w życiu przytrafiło. Są dwoma puzzlami, które idealnie się dopasowują, są jak księżyc i słońce, różne, ale tak samo potrzebne, uzupełniają się i wspierają zawsze.

I choć czasem zdarzają się chwilę słabości, niezgodności, gorszych dni i wychodzenia na światło dzienne choroby Harry'ego, Niall jest z nim zawsze.

Młodzi, wierni, zakochani narzeczeni. Wspólny dom, kochający rodzice. 

Czego chcieć od życia więcej?

Małe, radosne pociechy, które będą wspólnie wychowywać, z którymi będą się bawić i przeżywać chwilę smutku. Szczęśliwa gromadka, szczęśliwa rodzina, zgranie i miłość. Miłość i zaufanie.

Szczęście i radość. Oddanie i wsparcie. Po prostu szczery związek i wspólna przyszłość

do końca wspólnych dni.

Splątane dłonie, idealnie wtulone w siebie ciała, 

Radosny uśmiech na ustach

Dołeczki w policzkach 

Błyszczące tęczówki 

Zrozumienie

Szczery uśmiech

Szczęście

Życie

Harry i Niall.

Niall i Harry.

Blondyn i brunet.

Błękit i zielień

Niebo i ziemia.

Zgranie i dopasowanie.

Upływający czas i niezmienne uczucie

Trwające wiecznie i wciąż na nowo rozpalane

Sześć liter

Jedno słowo

na wieki

na zawsze

mimo wszystko

po prostu

MIŁOŚĆ

"Czasami nagła zmiana w naszym życiu jest najlepszym rozwiązaniem,

bo od życia nie możesz niczego oczekiwać. 

Nawet jeśli bardzo czegoś pragniesz

życie i tak da ci coś zupełnie innego w chwili,gdy wcale się tego nie spodziewasz"

___________________________________________________________________________

od autorki: Hej Misie! Jeśli  ktoś choć raz zaglądał w zakładkę tego opowiadania, wiedział,
                   że nie będzie długie, a jedni może i się nieco zdziwili tymże oto epilogiem. Jakkolwiek by nie
                   było, chcę wam serdecznie podziękować za wszystkie komentarze co do tej historii, czytać,że
                   chcielibyście je jako książkę/film aż mi się ciepło na serduszku robi ! To już koniec tej historii, i
                   planowałam ją skończyć równo w wigilię, żeby zgrała się ze sceną stąd ale nie wyszło, udało się
                   przed końcem roku, toteż na razie muszę pozbierać się po tym opowiadaniu i wymyślić coś
                   nowego ale nie wiem kiedy coś się pojawi, proszę o wyrozumiałość i trochę czasu!;)

                   Tym czasem jeszcze raz serdecznie dziękuje i będę cholernie wdzięczna, jeśli chociaż część
                   czytelników zostawi tu swoją opinie, nawet jeśli nie robił tego na bieżąco, naprawdę będę
                   bardzo bardzo wdzięczna Słoneczka. Wzruszyłam się i...DZIĘKUJE jeszcze raz wszystkim :)